بیت بیت این شعر فاضل ، من رو دیوونه میکنه . بیت بیتش . . . بیت بیتش . . .  نمیدونم تو چه حالتی این شعر رو به الهام دریافته از آسمان دل ؟ اونهایی که در عالم شعر دستی دارند ، میفهمند چه میگویم . گاهی یک جمله را ، خود میدانی که از آن تو نیست .

      گاهی زبان تو همچون درخت طوریست که در آتش میگدازد تا با فرزند آدم ، کلام آفریدگارش را بازگوید . و تو چه میدانی که درخت ، آنگاه که در آتش میگدازد ، چه حالی دارد . . .  موسی غرق در کلامیست که میتراود . و اما درخت . . .  . اما درخت . . . 

           از درون میگدازد . . . 

مرا دیوانه ی خود ساخت ، چون موسی که دریا را 

فراموشش نخواهم کـــرد ، چون دریا که موسی را

نسیم مست وقتی بوی گل میداد حس کردم

که این دیـوانــه پرپر میکنــد یک روز گل هـــا را

خیانت قصـــه ی تلخیست ؛ اما از که مینالم ؟

خودم پــرورده بـــودم در حــواریــون  یهــودا  را

خیانت غیرت عشق است ،وقتی وصل ممکن نیست

چه آســـان ننــگ میخـــوانند  نیــرنــگ زلیخـــــا را  !!

کسی را تاب دیدار سر زلف پریشان نیست

چــرا آشفته میخواهی خدایا خاطر ما را ؟!

نمیدانــم چه نفرینـــی گریبانگیـــر مجــنون ست

که وحشی میکند چشمانش آهوهای صحرا را

چه خواهد کرد با ما عشق ؟ پرسیدیم و خندیدی !

فقـــط با پاســخت پیچیـــده تــر کـــردی معمــــا را

                                                                                                    فاضل نظری

پ ن :

      بیت اول همیشه نجوای خلسه های منست . . .