بسان قطره ای که در برکه اش ماوا دارد و خبراز اقیانوس اش نیست ، زنده اما خفته ایم. همچون یاخته ای که در جریان حیات ، بی خبر از کالبدی که اورا در بر گرفته روانست ، آرام و اما بیقرار بیخبری هاییم ...

      یاخته چه میفهمد از کالبد بودن ؟ و کالبد چه میفهمد از نگاه ؟ چه میفهمد از احساس ؟ از درد ؟ از وقایع یک زندگی ؟ از عشق؟...    قطره چه میفهمد از موج ؟ از وسعت ؟ از عمق ؟ از پهنه ی اقیانوس ...

      انسان تا در هیئت انسانی خویشست چه میفهمد از حیّ ؟ چه میفهمد از قیوم؟ چه میفهمد از رحمان؟ چه میفهمد از بودن ؟ ... برای او هزار هزار افسانه و اسطوره بساز ؛ هزار دین و آیین بیاور . هزار معبد و معبود بساز . تا او در هیئت انسانی خویشست چه میداند از آن جریان مهیب و پرجبروت هستی که ابدیت را "هست"؟ چه میداند ؟ بودن را چه میداند آنکه نیست ؟ نور را چه میپندارد کور ؟

      انسان تا زمانی که در "داستان زندگی" اسیرست ، درکی از ذات زندگی ندارد . او همه ی خویشتن را همین موجودی میابد که چندی در این خاکروبه سرگردان غفلتهای احساسی خویشست . و مگر معنای آنچه "او" میدانست و فرشتگان نمیدانستند همین زیستن بازیچه ی چندساله بود که همه به بطالت میرود ؟! چه ملکوت پوچیست اگر معنای جعل خلیفه در زمین ، همانکه فرشتگان مقرب تاب ادراکش را نداشتند ، همین بازیهای کودکانه ی آدمی بر روی خاک باشد . چه قالب کوچکیست اندیشه ای که معنای خلقت را در همین زندگی چندساله جستجو میکند . چه رب مقیدی دارد بشر ... 

      مگر یاخته میداند که قلب بودن چیست ؟ مگر قلب میداند که انسان بودن چیست ؟ مگر فرشته میداند که انسان بودن چیست ؟ و مگر انسان میداند که....  

      نه ؛ تا زمانیکه انسانی خاکی هستی ، راهی به آسمان نداری . آسمان هیچگاه بر خاک نمیساید. آنگاه که از افق ها عبور کردی ، آنگاه وارد بر عرصه ای میشوی که حیات را بنوشی . همچون یاخته ای که دیگر یاخته نیست . بلکه در همه ی انرژی حیات یک انسان پخش شده و از افقهای خیالی اش گذر کرده است و تازه یاخته بودن را رها کرده و انسان بودن را میچشد .

      "حیات"  زیستن هاست و ابدیت ورای زمان ها . آه که چقققققدر کلمه در درونم موج میزند که به واژه نمی آید ... چقدر دستهایم برای نوشتن خالیست ...