آنسوي مغاك بيگذر
درد من از حصار برکه نیست . درد من همزیستی با ماهیانیست که دریا به ذهنشان هم خطور نکرده است
عجیبست ! یوسف زیباترین اوج خویش را در زندان نمایان میکند . آنجا که به در چاه ماندگان غفلت خطاب میکند :"مَا تَعْبُدُونَ مِن دُونِهِ إِلَّا أَسْمَاءً سَمَّيْتُمُوهَا أَنتُمْ وَآبَاؤُكُم مَّا أَنزَلَ اللَّهُ بِهَا مِن سُلْطَانٍ" . إِلَّا أَسْمَاءً سَمَّيْتُمُوهَا أَنتُمْ وَآبَاؤُكُم ... واژه ها چه بی صدا و آرام ، ادراک ما را اوج میدهند و یا به تحریف میکشند. همانگونه که از چاه واژه ای میتوانیم معنایی را بیرون کشیده و نمایانش سازیم ، میتوانیم با چسباندن واژه ای به معنایی آنرا به قعر چاه جهل سقوط دهیم. واژه میتواند عروج دهد و هم میتواند هبوط دهد. اسمها ، مبهم ترین حالت واژه اند . اسم ، خاصیتی دارد عجیب ! توهمی بزرگ را درونت ایجاد میکند مبنی بر اینکه مسمی را میدانی ! همینکه نامی بر چیزی نهادی خیالت راحت میشود که میدانی اش. و حال اینکه از اسم تا ملکوت آن چیز دنیاهاست . چه رسد به اسمهایی که خالی اند از مصداق و ملکوت ... و جهان ما پر است از واژه ها و اسم ها . چرا که از کودکی می آموزیم که جهانمان را با واژه ها تعریف و درک کنیم . زبان ما سنگ بنای ساختار جهان ما میشوند و چنان در چنبره ی تعاریف و کلمات فرو میرویم که دیگر برون آمدن از آن چاه برایمان امریست که حتی به ذهنمان هم خطور نمیکند. دیگر درک این امر که میتوان هستی را بی کلمه شناخت برایت مبهم ترین چیز میشود . ناتوانمان کرده اند از لمس مستقیم معنا. تنها معنایی را میشناسیم که از واژه برمیخیزد و حال آنکه واژه ها کوچکترین پیاله ی حمل معنایند. وقتی در برکه ای بدنیا می آیی گمان تو بر اینست که جهان همان برکه است. آنگاه فکر دریا هم به ذهنت خطور نمیکند. اینگونه است که ما در دستان اسم ها ، همان سازه های خویش ، اسیریم و به پای بُت های خویش افتاده و در شرک ِ پنهانمان غوطه وریم. و هرچه در تعریف حیات پیش میرویم از لمس آن دورتر میشویم. همیشه شکلها برایم خاص بودند . شکلها برایم دریچه ای بودند برای رهایی از واژه . من شیفته ی هنگامه ای هستم در درونم که واژه ها سکوت میکنند و هستی در یکپارچگیِ "بودن" برایم آواز میخواند. لینکهای مرتبط:
| Design By : Night |